Ο Νίκος Κεραμέας ήταν ο επίσημος προσκεκλημένος της Ntougias Basketball Academy και κεντρικός εισηγητής στην Ημερίδα που διοργάνωσε ο Νίκος Ντούγιας με τίτλο "Το Αλφαβητάρι του Μπάσκετ". Στα πλαίσια της παρουσίας του στα Γιάννενα, ο 57χρονος coach μίλησε στο Epirusbasket.gr για τους σταθμούς της πλούσιας προπονητικής του καριέρας, τις τεράστιες επιτυχίες με τις μικρές Εθνικές ομάδες, την πορεία της "Επίσημης Αγαπημένης" στο Mundobasket της Κίνας και πολλά άλλα ενδιαφέροντα θέματα.
Δ.Κ.-Κόουτς, αποδέχτηκες την πρόσκληση της Ntougias Basketball Academy και παρευρέθηκες στην Ημερίδα που διοργάνωσε. Θα ήθελα να μας πεις δύο λόγια για την εκδήλωση.
-Ν.Κ.-Αποδέχθηκα την πρόσκληση με μεγάλη χαρά, γιατί στο πρόσωπο του Νίκου Ντούγια, βλέπω έναν άνθρωπο ο οποίος με πολύ αγνό τρόπο πλησιάζει τη νεολαία των Ιωαννίνων, όχι μόνο στην αθλητική διάσταση αλλά και στην κοινωνική, από την άποψη ότι τα παιδιά μπαίνουν στους αγωνιστικούς χώρους και δεν πηγαίνουν σε άλλα "σκοτεινά μέρη", πράγμα που είναι ό,τι καλύτερο αυτή την εποχή. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που συνέβαλα στη διοργάνωση αυτής της Ημερίδας, η οποία θεωρώ ότι είχε μεγάλη επιτυχία, αν κρίνω από την ανταπόκριση και τη συμπεριφορά του κόσμου.
Δ.Κ.-Είσαι ένας άνθρωπος που έχεις ανακαλύψει τόσους πολλούς παίκτες όλα αυτά τα χρόνια. Πώς κρίνεις το επίπεδο της παραγωγικής διαδικασίας παικτών στη χώρα μας;
Ν.Κ.-Θα έλεγα ότι αυτή τη στιγμή δεν είναι στο καλύτερο σημείο. Υπήρχε μία κορύφωση πριν από κάποια χρόνια για αρκετό καιρό. Αυτή τη στιγμή και υπάρχουν λιγότερα παιδιά που ασχολούνται με το μπάσκετ, αλλά και το αναπτυξιακό πρόγραμμα της Ομοσπονδίας βρίσκεται σε κάποια φάση καμπής. Θέλω να πιστεύω ότι τα επόμενα βήματα θα είναι στη λογική της ενίσχυσης της παραγωγικής διαδικασίας. Αυτό πρέπει να γίνει από την κορυφή, δηλαδή την Ομοσπονδία, μέχρι και τις ενώσεις. Όλοι ελπίζουμε ότι τα επόμενα χρόνια θα γίνουν βήματα προς τα εμπρός.
Δ.Κ.-Ανέλαβες πέρυσι το πόστο του Γενικού Αρχηγού σε μία ιστορική ομάδα, τη ΧΑΝΘ, που συμμετέχει στο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής. Πες μας δύο λόγια για το project που έχετε δημιουργήσει με τους ανθρώπους της ομάδας.
Ν.Κ.-Η ΧΑΝΘ προσπαθεί να βρει το βηματισμό της για ένα καινούργιο προσανατολισμό. Η ομάδα που έχουμε φτιάξει φέτος, και είμαι πολύ περήφανος και χαρούμενος που το λέω, έχει από τους μικρότερους μέσους όρους ηλικίας ever στις Εθνικές Κατηγορίες. Ο μέσος όρος ηλικίας της 15αδας είναι 18,6 έτη. Εμείς που βρισκόμαστε στην ομάδα καμαρώνουμε πάρα πολύ για το συγκεκριμένο γεγονός.
Δ.Κ.-Από το 2015 έως το 2018 υπήρξες Διευθυντής Ακαδημιών του Ολυμπιακού με μεγάλη επιτυχία, αναδεικνύοντας μερικά σπουδαία ταλέντα, όπως ο Πακουσέφσκι, ο Βούσκεβιτς που πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Αρσενόπουλος, ο Γιαννιώτης Ανδρέας Τσουμάνης κ.α. Τι "γεύση" σου άφησε η εμπειρία στους "Ερυθρόλευκους";
Ν.Κ.-Ήταν μία πολύ δημιουργική εμπειρία για εμένα. Μέχρι τότε δεν υπήρχαν μικρά τμήματα στην ομάδα. Με σκληρή δουλειά κατορθώσαμε να βγάλουμε κάποια σπουδαία ταλέντα και συγκεκριμένα 6 παίκτες έπαιξαν στην ανδρική ομάδα. Ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να χτίσει τα τμήματα υποδομών με τέτοιο τρόπο, ώστε κάθε χρόνο να ανεβαίνει ένας παίκτης στο ανδρικό. Ελπίζω πραγματικά να το καταφέρει, χωρίς να γνωρίζω πλέον τι γίνεται στην ομάδα, γιατί η κατεύθυνση πρέπει να είναι αυτή.
Δ.Κ.-Κόουτς μιας και είχες τον Ανδρέα Τσουμάνη στον Ολυμπιακό, πώς βλέπεις την εξέλιξή του;
Ν.Κ.-Ο Ανδρέας ήταν μία βασική μου επιλογή για να τον πάρω στον Ολυμπιακό εκείνη την περίοδο. Η πρώτη του χρονιά στην ομάδα ήταν πάρα πολύ δύσκολη και αυτό γιατί έπαθε πολιτισμικό και αθλητικό σοκ! Ήρθε από τα Γιάννενα, όπου ήταν πρωταγωνιστής, και έπρεπε να προσαρμοστεί στις καινούργιες συνθήκες. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος γιατί η βελτίωσή του ήταν αλματώδης, φτάνοντας σε σημείο να αγωνιστεί με την ανδρική ομάδα και θεωρώ ότι έχει πολύ μέλλον. Δεν ξέρω αν θα γίνει superstar, αλλά μπορεί να γίνει ένας πολύ χρήσιμος παίκτης σε ομάδες Α1 και ελπίζω ο τραυματισμός που είχε πέρυσι να είναι παροδικός και να επιστρέψει στα παρκέ ακόμα πιο δυνατός.
Δ.Κ.-Σε γυρίζω πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στη δεκαετία του 90΄, όπου εργαζόσουν στον Άρη. Το 1992 είχατε κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδας, ενώ το 1993 σηκώσατε το Κύπελλο Σαπόρτα, στον τελικό του Τορίνο απέναντι στην Εφές. Τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνο το παιχνίδι αλλά και γενικότερα από τα χρόνια στους "κιτρινόμαυρους";
-Ν.Κ.-Στον Άρη ξεκίνησα ως παίκτης στα τμήματα υποδομών το 1976. Πέρασα από πολλές ομάδες, όμως αυτά που θυμάμαι πιο έντονα ήταν το 1992, όταν ήμουν στο τεχνικό επιτελείο και μαζί με τον Μέμο Ιωάννου κατακτήσαμε το Κύπελλο Ελλάδας, όπου ήταν και ο τελευταίος αγώνας του σπουδαίου Νίκου Γκάλη ως παίκτης του Άρη. Φυσικά και θυμάμαι έντονα τον τελικού του Σαπόρτα το 1993, που ήταν ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος στην ιστορία της ομάδας. Ήμασταν πάρα πολύ χαρούμενοι που βρισκόμασταν στο Τορίνο, σε ένα φοβερό τελικό, όχι ως προς το θέαμα (σ.σ. 50-48 το σκορ υπέρ του Άρη), ενώ είχε σημαδευτεί και από κάποια επεισόδια. Ήταν όμως φοβερό παιχνίδι από την άποψη ότι ήταν ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος για την ομάδα, που είχε στη σύνθεσή της παίκτες οι οποίοι ήταν ξεχωριστοί. Αναμφίβολα είναι μία φοβερή ανάμνηση!
Δ.Κ.-Εκτός όμως από το συλλογικό επίπεδο, έχεις γράψει ιστορία και σε επίπεδο Εθνικών ομάδων ως head coach. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το ασημένιο μετάλλιο με την Εθνική Παίδων το 1999 στο Πανευρωπαϊκό που διεξήχθη στη Σλοβενία, το χρυσό μετάλλιο με την Εθνική Νέων το 2002 στο Πανευρωπαϊκό στη Λιθουανία, αλλά και η κατάκτηση ενός ακόμα ασημένιου μεταλλίου, αυτή τη φορά με την Εθνική Εφήβων, στο Πανευρωπαϊκό της Ισπανίας. Ιδιαίτερες στιγμές έτσι;
Ν.Κ.-Σίγουρα ήταν ιδιαίτερες στιγμές στην καριέρα μου. Με την Εθνική Παίδων το 1999 δεν περίμενε κανείς να πάμε καλά στη διοργάνωση, όμως πήραμε το ασημένιο μετάλλιο, χάνοντας από μία τρομερή Γιουγκοσλαβία στον τελικό. Είχαμε μία ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, χωρίς κάποιον superstar. Ο Νίκος Ζήσης ήταν ο αρχηγός και ηγέτης εκείνης της ομάδας. Ήταν και εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να είναι ένας φοβερός παίκτης, πάνω στον οποίο χτίσαμε. Από τα υπόλοιπα παιδιά δεν έκανε κανείς μεγάλη καριέρα, αλλά ήταν μία φοβερή Εθνική, που στηρίζονταν πάρα πολύ στο εμείς και ήταν πολύ δύσκολο να χάσει.
Ανάλογα θα έλεγα ότι δεν περίμενε κανείς την Εθνική Νέων το 2002 να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο. Κάναμε σπουδαίες εμφανίσεις νικώντας σπουδαίους αντιπάλους, όπως η Γαλλία, η Κροατία και στο μεγάλο τελικό την πανίσχυρη Ισπανία. Ήταν ένα αναπάντεχο μετάλλιο και μάλιστα χρυσό, αυτό που κατακτήσαμε στη Λιθουανία.
Το ασημένιο μετάλλιο με την Εθνική Εφήβων το 2007 ήταν πάλι μία σπουδαία στιγμή, γιατί η ομάδα δεν είχε κάνει την προετοιμασία που θέλαμε. Η Σερβία που αντιμετωπίσαμε στον τελικό είχε συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα νικώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες και είχε κατακτήσει το χρυσό. Θυμάμαι ότι αγγίξαμε τη νίκη σε εκείνον τον τελικό στην Ισπανία όμως είχαμε δύο τρίποντα σε νεκρό χρόνο που τα χάσαμε. Παρόλα αυτά, η εμφάνισή μας ήταν πάρα πολύ καλή και θεωρώ ότι πετύχαμε μία πολύ μεγάλη επιτυχία.
Δ.Κ.-Μιας και έκανες λόγο για τον τελικό του 2007 απέναντι στη Σερβία, ήταν ένα σπουδαίο παιχνίδι με τους γείτονες να αναδεικνύονται νικητές με 92-89. Πάντως αυτό που έχει μείνει έντονα χαραγμένο στη μνήμη, ήταν η μεγάλη "μονομαχία" ανάμεσα στον Κώστα Κουφό (33 πόντοι) και τον Μίλαν Μάτσβαν (32 πόντοι).
Ν.Κ.-Ο Κουφός ήταν ένα παιδί που είχε παίξει στο High School μέχρι εκείνη τη στιγμή. Εμφανίστηκε δέκα μέρες πριν την έναρξη της διοργάνωσης και καταβάλαμε μεγάλη προσπάθεια για να προσαρμόσουμε το ταλέντο του στο σύνολο σε περιορισμένο χρονικό διάστημα. Θυμάμαι ότι ήταν πολύ καταπονημένος, καθώς μέσα σε δέκα μέρες είχαμε δώσει οχτώ παιχνίδια, Έκανε φοβερή προσπάθεια και ήταν ένα εξαιρετικό ξεκίνημα για τον Κώστα στην Εθνική ομάδα.
Δ.Κ.-Την πορεία της Εθνικής ομάδας στο Mundobasket της Κίνας πως την είδες;
Ν.Κ.-Νομίζω ότι ήταν μία κουρασμένη, μπερδεμένη ομάδα, χωρίς σαφή αγωνιστικό προσανατολισμό. Θα μπορούσε να έχει κάνει περισσότερα πράγματα. Η πορεία της δεν κρίνεται ως πετυχημένη, όμως υπήρχαν και άλλες μεγάλες Εθνικές που δεν πέτυχαν, όπως για παράδειγμα οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ίσως κλείνει ένας κύκλος γι' αυτή την Εθνική και η Ομοσπονδία θα κληθεί να ξεκινήσει έναν καινούργιο και πραγματικά εύχομαι το καλύτερο.
Δ.Κ.-Θεωρείς ότι δεν μπορέσαμε να προσαρμοστούμε στο μπάσκετ του Γιάννη Αντετοκούνμπο;
Ν.Κ.-Δεν ξέρω αν θα ήταν εύκολο να προσαρμοστούν όλα τα παιδιά στο παιχνίδι του Γιάννη ή το αντίθετο. Ίσως έπρεπε να βρεθεί μία ισορροπία. Το πιο δόκιμο είναι να πούμε ότι όλοι έπρεπε να βρουν ένα ρόλο. Αυτό το πείραμα δεν πέτυχε. Ίσως μπορούσε να γίνει και κάτι καλύτερο, αλλά από την άλλη μπορεί να είναι και βαθύτερα τα αίτια από μία απλή ανάλυση που κάνουμε τώρα. Η αποτυχία στη συγκεκριμένη διοργάνωση μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι κάποια παιδιά από την τωρινή Εθνική έχουν μεγαλώσει ηλικιακά, μπορεί να οφείλεται στην κόπωση που υπάρχει από τα παιχνίδια των αθλητών με τους συλλόγους τους ή ακόμα και στην έλλειψη ενθουσιασμού που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια. Πάντως το σίγουρο είναι ότι δεν μπορώ να πω ότι αξίζαμε κάτι περισσότερο με την εικόνα που δείξαμε αλλά θέλω να πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια θα έχουμε μια καινούργια ευκαιρία με την παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο στην ομάδα.
Δ.Κ.-Ξεκίνησες την προπονητική σου καριέρα το 1979 από τα τμήματα υποδομής του Άρη και συνεχίζεις να προσφέρεις όλα αυτά τα χρόνια τις πολύτιμες γνώσεις σου. Αν σε ρωτούσα να ξεχωρίσεις μία από τις δουλειές η οποία σε ικανοποίησε περισσότερο και σε "γέμισε" ως άνθρωπο, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Ν.Κ.-Όποτε δούλευα με μικρές ηλικίες νομίζω ότι ήταν κάτι πολύ δημιουργικό. Χαίρομαι γιατί πέρασαν πάρα πολλά παιδιά από τα χέρια μου. Ο πρώτος παίκτης που θυμάμαι να προπόνησα ήταν ο Μιχάλης Ρωμανίδης, στο παιδικό του Άρη τη σεζόν 1980-81. Οι δουλειές που έχω κάνει μέχρι και σήμερα ήταν όλες τους σπουδαίες, αλλά προτιμώ να μην ξεχωρίσω κάποια και να περιμένω ότι αυτή που θα με ικανοποιήσει περισσότερο θα έρθει στο μέλλον!
Δημήτρης Κοσίνας
Φωτογραφίες: Χάρης Φώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου