Στα πλαίσια της εκδήλωσης για την κοπή της Πρωτοχρονιάτικης πίτας και με αφορμή τη βράβευσή του από την «Ντούγιας Basketball Academy», ο σπουδαίος κόουτς Βαγγέλης Αλεξανδρής, μίλησε στο Epirusbasket για πολλά και ενδιαφέροντα ζητήματα.
-Αρχικά, θα ήθελα να κάνετε ένα σχόλιο για τη σημερινή εκδήλωση και την τιμή που σας έγινε με τη βράβευσή σας.
-Έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος με την όλη εκδήλωση και όχι μόνο με τη δική μου βράβευση, άλλωστε τις έχω συνηθίσει αυτές τις τιμές, με εκπλήσσει όμως το γεγονός ότι σε πολλά μέρη που δεν έχω καν πάει ούτε έχω δουλέψει ο κόσμος και οι ομάδες με τιμούν, όπως εδώ ή στην Πρέβεζα ή ακόμα και στην Αρχαία Επίδαυρο. Για μένα αυτό είναι η επιβράβευση της πορείας μου, τόσο ως παίχτης όσο και ως προπονητής, και είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος για τα όμορφα λόγια που άκουσα από τον Νίκο Ντούγια. Εύχομαι τα καλύτερα για αυτόν, την οικογένειά του και την Ακαδημία του. Η παρουσία τόσο πολλών ανθρώπων στην εκδήλωση δείχνει την εξαιρετική δουλειά που γίνεται στην Ακαδημία. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τους ιερωμένους, που μίλησαν με ωραία λόγια για μένα, όπως και τον αντιδήμαρχο κ. Γκόλα, που χάρηκα με την παρουσία του στην εκδήλωση, γιατί η τοπική κοινωνία και η τοπική αυτοδιοίκηση θα πρέπει να είναι κοντά σε τέτοιες αξιέπαινες προσπάθειες και να τις βοηθά.
-Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη σας επιτυχία ως παίχτης και ποια ως προπονητής;
-Συνήθως μένουν στον κόσμο οι επιτυχίες που ολοκληρώνονται, δηλαδή πρωταθλήματα, κύπελλα, ευρωπαϊκά, και τα έχω όλα αυτά. Είναι ξεχωριστές στιγμές που μένουν χαραγμένες στην μνήμη σου. Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ και στις προσπάθειες που έχω κάνει με τόσες ομάδες, στις οποίες έχω δουλέψει (13 στην Α1). Έχω πετύχει μικρότερους στόχους, αλλά για τις ομάδες που δούλευα ήταν τεράστιοι: για παράδειγμα, μια σωτηρία ή μία έξοδο στην Ευρώπη. Οι παρέες γράφουν την ιστορία και δεν μπορώ να ξεχάσω κανέναν από τα άτομα που συνεργάστηκα για τόσα πολλά χρόνια. Σίγουρα όμως ως παίχτης, θα ξεχώριζα το πρωτάθλημα που κατακτήσαμε με τον Άρη το 1979, το οποίο άλλαξε την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Ήταν μια συλλογική προσπάθεια, με πρωτεργάτη τον Γιάννη Ιωαννίδη, που ήταν προπονητής της ομάδας και ο Άρης πήρε το πρωτάθλημα μετά από 49 χρόνια. Αυτή η επιτυχία λειτούργησε θετικά στο να έρθει ο Νίκος Γκάλης στην ομάδα και να δημιουργηθεί μετά ο μεγάλος Άρης. Επίσης, θα ξεχώριζα και την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας με τον ΠΑΟΚ, απέναντι στον Άρη, το 1984, στον τελικό που έμεινε στην ιστορία ως ο τελικός «των ξυρισμένων κεφαλιών», γιατί κουρέψαμε όλοι σύριζα τα μαλλιά μας.
-Σίγουρα όμως οι ευρωπαϊκοί τίτλοι που κατακτήσατε με το Μαρούσι το 2001 και με τον Άρη το 2003 έχουν χαραχτεί στην μνήμη σας και κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σας, όσον αφορά την προπονητική σας καριέρα. Έτσι δεν είναι;
-Αναμφισβήτητα οι δύο ευρωπαϊκοί τίτλοι που έχω κατακτήσει ως προπονητής είναι ξεχωριστά επιτεύγματα. Όταν κατακτάς με το Μαρούσι, που είναι μία συνοικιακή ομάδα, το Σαπόρτα, τότε πρόκειται για έναν άθλο, που δύσκολα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Η κατάκτηση του τίτλου επετεύχθη, γιατί είχαμε μια εξαιρετική διοίκηση και έναν εξαιρετικό πρόεδρο, τον κ. Βωβό, και είχαμε κάνει εξαιρετική δουλειά για δύο χρόνια εγώ και οι συνεργάτες μου. Παράλληλα, είχαμε ένα σπουδαίο πυρήνα παιχτών και το κλίμα ήταν οικογενειακό. Το ευρωπαϊκό με τον Άρη, το 2003, είχε ιδιαίτερη σημασία, καθώς ο Άρης είναι ένα τεράστιο σωματείο, με μεγάλη δυναμική, ενώ ήταν ο 21ος τίτλος της ομάδας. Οι δύο τελικοί κρίθηκαν στα τελευταία δευτερόλεπτα και δεν μπορείς να τους ξεχάσεις, οπότε είναι πραγματικά ξεχωριστές στιγμές.
-Αντίστοιχα, ποια θεωρείτε ως τη χειρότερη στιγμή σας ως παίχτης και ποια ως προπονητής;
-Πολλές είναι οι κακές στιγμές που σου μένουν. Καταρχήν, έχω χάσει 2 τελικούς Κυπέλλου, ως προπονητής, έναν με τον Απόλλωνα Πάτρας στον τελικό με τον Ολυμπιακό το 1997, όταν δεχθήκαμε καλάθι στην τελευταία επίθεση από τον Παπανικολάου και έναν με τον Άρη το 2003 στον τελικό με τον Παναθηναϊκό στη Λάρισα, όταν χάσαμε στο τέλος για πέντε πόντους. Κάθε άσχημο αποτέλεσμα και κάθε ήττα σου κοστίζει, όχι μόνο σε εσένα αλλά και στον περίγυρο, είτε είναι διοίκηση είτε είναι κόσμος.
-Πως προέκυψε το παρατσούκλι «τίγρης»;
-Το παρατσούκλι προέκυψε το 1970, όταν πρωτοπήγα στην Εθνική Ανδρών, επειδή μαυρίζω ιδιαίτερα εύκολα. Ολόκληρο το παρατσούκλι ήταν «black tiger». Το «tiger», ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με τον τρόπο που έπαιζα, ειδικά στην άμυνα, επειδή ήμουν πολύ σκληρός και ιδιαίτερα μαχητικός. Το παρατσούκλι μου το προσάψανε ο Φαίδων Ματθαίου μαζί με τον Βασίλη Γκούμα.
-Έχετε περάσει από τον πάγκο της Εθνικής Ιορδανίας. Ποιες εμπειρίες αποκομίσατε από αυτή τη θέση;
-Ήταν μία ξεχωριστή εμπειρία στην καριέρα μου το γεγονός ότι επιλέχτηκα ως προπονητής στην εθνική μιας άλλης χώρας χωρίς να με ξέρουν, απλά από ένα βιογραφικό. Γνώρισα το μπάσκετ στην Ασία, που δεν το ήξερα. Διαπίστωσα ότι υπάρχουν ομάδες, που είναι πολύ δυνατές αλλά και ομάδες πολύ αδύνατες. Προσπαθούν να το εξαπλώσουν σε όλα τα κράτη στην Ασία, με αποτέλεσμα στους τελικούς στη Μανίλα, να υπάρχουν 16 ομάδες. Αυτό όμως που εισπράττεις στο εξωτερικό είναι ο σεβασμός. Σεβασμός σε ανθρώπους όπως εγώ, που έχω αφιερώσει όλη μου τη ζωή στον αθλητισμό και ειδικότερα στο μπάσκετ, κάτι που δε συμβαίνει εδώ, όπου πάντα ο προπονητής κρίνεται από το αποτέλεσμα και πολλές φορές γίνεται άδικη κριτική. Όμως και ο τρόπος που ζει ο κόσμος στην Ανατολή είναι πολύ διαφορετικός. Είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω σε πολλές χώρες όπως στην Κίνα, στην Ταιβάν, στο Χονγκ Κόνγκ, τις Φιλιππίνες, χώρες, που δε θα είχα την ευκαιρία να δω σε άλλη περίπτωση και αποκόμισα εμπειρίες ζωής.
-Η Εθνική Ελλάδας έχει πολλά χρόνια να σημειώσει κάποια σημαντική διάκριση. Ποιες αλλαγές πιστεύετε ότι πρέπει να γίνουν, προκειμένου να επιστρέψει ξανά στο δρόμο των επιτυχιών;
-Αρχικά θλίβομαι με την τροπή που παίρνουν τα πράγματα για τις Εθνικές ομάδες από τη διαμάχη της FIBA με την Euroleague. Παρατηρούμε ομάδες, που παίζουν στην Euroleague, να αρνούνται να δώσουν τους παίχτες για παιχνίδια των εθνικών ομάδων. Όσον αφορά την δική μας Εθνική, δεν νομίζω ότι είχαμε αποτυχίες. Απλά δεν παρουσιαστήκαμε αρκετά έτοιμοι στους νοκ άουτ αγώνες που δώσαμε. Στην πρώτη φάση, τόσο στο Παγκόσμιο όσο και στο Ευρωπαϊκό είχαμε καλή παρουσία. Δε νομίζω ότι ήταν απαραίτητα αποτυχημένες οι προσπάθειές μας. Βέβαια για τον πολύ κόσμο, όταν η Εθνική μας δε διεκδικεί μετάλλιο, κάτι που περιμένουν οι περισσότεροι από την ομάδα μας, λόγω και του υλικού που έχει, θεωρείται αποτυχία. Ευελπιστώ ότι η νέα προσπάθεια που γίνεται, με προπονητή τον Θανάση Σκουρτόπουλο, μπορεί να φέρει αποτέλεσμα και μακάρι να δούμε μια επιτυχία, έτσι όπως την εννοεί ο κόσμος.
-Τέλος θα ήθελα ένα σχόλιο για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Πιστεύετε ότι μπορούν να φτάσουν στο Final Four του Βελιγραδίου φέτος;
-Εκτιμώ ότι έχουν πάρα πολλές πιθανότητες να βρεθούν στο Final Four. Παρακολουθώ όλα τους τα παιχνίδια και βλέπω ότι και οι δύο, βρίσκονται μέσα στην τετράδα, που δίνει πλεονέκτημα έδρας στα play-offs. Ο Παναθηναϊκός φαίνεται ότι είναι πολύ «πεινασμένος» για να βρεθεί στο Final Four και φαίνεται και από τις κινήσεις που κάνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, με τις προσθήκες των Τζέιμς και Πέιν. Βλέπει ότι υπάρχει προοπτική, ώστε η ομάδα να επιστρέψει στο Final Four και να διεκδικήσει τον τίτλο, κάτι που το θεωρώ λογικό, γιατί οι ομάδες που θεωρούνται φαβορί, δε θα έλεγα ότι είναι τόσο δυνατές φέτος. Την ΤΣΣΚΑ Μόσχας δεν την βλέπω τόσο δυνατή, η Φενέρμπαχτσε, που πήρε πέρυσι τον τίτλο, αν και παραμένει πολύ δυνατή, έχει πολύ σημαντικές απώλειες και δεν είναι η περσινή ομάδα. Όσον αφορά τον Ολυμπιακό, εγώ δίνω συγχαρητήρια στον Γιάννη Σφαιρόπουλο και τον στήριξα, γιατί κάνει μια εξαιρετική δουλειά, με αξιοπρέπεια, χωρίς να ψάχνει για δικαιολογίες, ενώ έχει πολλούς τραυματισμούς στη διάρκεια της χρονιάς. Η ομάδα του Ολυμπιακού δείχνει ένα πολύ ωραίο πρόσωπο, παίζει ένα μπάσκετ που εμένα προσωπικά μου αρέσει και με εκφράζει, μπάσκετ ελεγχόμενο και όχι ελεύθερο, που παίζει περισσότερο ο Παναθηναϊκός και άλλες ομάδες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και δείχνει μία συνέπεια, με αποτέλεσμα να έχει μεγάλες πιθανότητες να βρεθεί στο Final Four.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου